Tayla is een voormalige wedstrijdsurfer en zelfverklaarde introvert. Na een blessure die haar surfcarrière stopte, voelde Tayla dat God haar aanspoorde om uit haar comfortzone te stappen en het leven meer op anderen dan op zichzelf te richten. Ze vertelt het verhaal...
Dit is het verhaal van Tayla
Ik vond het leven voor mezelf eigenlijk best comfortabel. Dus toen ik uitgedaagd voelde om een stap terug te doen en naar anderen te gaan kijken, was dat eng, maar ik ontdekte dat dat eigenlijk is waartoe we geroepen zijn.
Toen ik in Zuid-Afrika woonde, was ik een tijdje competitief aan het surfen en was ik zo op mezelf gericht - totdat ik een blessure kreeg die me ervan weerhield om te concurreren. De dag voor een wedstrijd waarvoor ik heel hard aan het trainen was, sneed ik mijn voet helemaal open en kon ik niet meer lopen.
En dat is het moment waarop ik echt voelde dat God me overtuigde dat ik een stap naar buiten moest zetten.
Ik ben een super introvert persoon, wat het voor mij uitdagend maakte om naar buiten te stappen en mijn geloof te delen. Het kostte veel moed, maar het bracht ook veel angst met zich mee toen het daadwerkelijk om het doen van iets ging. Dus bad ik voor mogelijkheden om mijn geloof te delen en op een dag was ik aan het surfen in het water en kwam ik deze jongens tegen. Ik ontdekte dat zij voormalige straatkinderen waren en dat een van mijn vrienden ging vrijwilligerswerk doen bij de organisatie waar deze jongens van afkomstig waren, genaamd Surfers Not Street Children.
Ik had op een dag gewoon het idee, weet je, misschien moet ik een Bijbelstudie beginnen. Dus begonnen een vriend en ik er een met deze jongens, wat echt uitdagend was omdat het echt buiten mijn comfortzone was. De eerste keer dat we bij de Bijbelstudie aankwamen, was het best eng omdat we niet echt wisten waar we over moesten spreken of hoe we met hen in gesprek moesten gaan. Ze waren laat in hun tienerjaren/jonge volwassenen, en waren behoorlijk sceptisch.
Ik vond hun tegenwerking moeilijk, maar toen moest ik me herinneren, weet je, iedereen komt uit een andere achtergrond, dus gewoon liefde naar hen tonen was het belangrijkste. Soms hebben we geen idee waar mensen zijn geweest of wat ze doormaken, en soms moeten ze gewoon liefde getoond krijgen. Deze jongens kwamen van de straat en groeiden op op de straat. Dus probeerden we onderwerpen te kiezen die op hen van toepassing waren.
Er was een heel sceptische jongen die de eerste paar weken kwam. Na een tijdje werd hij iets meer betrokken bij de studie en stelde hij meer vragen. Het was zo gaaf om hem geïnteresseerd te zien in het willen weten van meer. Op een dag kwam hij naar de Bijbelstudie en liet ons gewoon zijn borst zien… hij had ‘God is goed’ over zijn hele borst getatoeëerd - net als de ‘No Ragrets’ meme - wat echt gaaf was om te zien.
Dat was het moment waarop ik dacht 'dit is zo geweldig' en dit is waarom ik dit doe. Het was zo bemoedigend omdat ik zo bang was geweest om de Bijbelstudie te beginnen. Het was zo geweldig om te zien hoe God zelfs een introvert kan gebruiken.
Ik realiseerde me dat het zo belangrijk is om gehoorzaam te zijn aan Gods roeping, zelfs als het iets is dat eng is en waar we veel angst voor hebben. Het is bemoedigend om te weten dat wanneer we gehoorzaam zijn, God bij ons is en hij de gelegenheid voor ons heeft neergelegd om een reden. Hij zal altijd voor ons uitgaan en bij ons zijn door alles heen.
